Stajenka

lechita · Dołączył: 22 Lis 2005 Posty: 615 Przeczytał: 0 tematów

hmmm........ chyba gdzieś widziałem podobny tort już Wesoly

)

hmm Olaf Wesoly

pomyśl o prima aprilisie Wesoly

haneczka · Wysłany: Pon 21:48, 06 Mar 2006 Temat postu:

Martik, nie wierzę, taka optymistka jak Ty zaczyna wątpić w to, że ten sześciolatek będzie kiedyś Twój ojoj

osm · Wysłany: Pon 22:12, 06 Mar 2006 Temat postu:

Dekster · Wysłany: Pon 22:28, 06 Mar 2006 Temat postu:

Ja wierze,ze bedzie kiedyś twój.
Jesli naprawde tego pragniesz to inaczej być nie moze,predzej czy pózniej
jak nie ten to inny kon zawita w Twoim życiu.Nie ma rzeczy niemozliwych!!One takie sie tylko wydaja!

martik · Wysłany: Wto 0:04, 07 Mar 2006 Temat postu:

Za życzenia dla Begina dziękuję, przekazałam jubilatowi

Dziewczyny, wielkie dzięki za słowa otuchy. Cóż, sytuacja wygląda tak: właścicielka wyjeżdżając poprosiła o opiekę nad koniem z tekstem, że poważnie rozmyśla nad jego sprzedażą w dobre ręce.
Po wysłaniu jej fotek z urodzin Begina oraz kilku relacji jak idą nam jazdy, przysłała mi mejla, że jak ona mogła być taka głupia, żeby myśleć o sprzedaży takiego konia! I że wraca po wakacjach do Polski, po to by znów zacząć starty w zawodach na nim. Tak więc... marzenia pozostały marzeniami ale!! Dekster, Tobie dziękuję za te słowa:

dakron · Wysłany: Wto 3:37, 07 Mar 2006 Temat postu:

Martuś może ona jeszcze sie rozmysli , a może czeka na Ciebie już jakieś piękne cieleśnie i duchowo zwierze , tylko o tym nie wiesz .
Zobacz do Iwna przyjechałam z Debiutem a wyjechałam z Dakronem , co by sie z nim stało bez naszej pomocy?
Pewnie ograniczy sie do pastwiskowania , ale juz dwa lata dostał w prezencie od Bozi

martik · Wysłany: Śro 23:12, 29 Mar 2006 Temat postu:

Ponieważ w Poznaniu pogoda piękna, popędziłam dzisiaj do stajni na skrzydłach

Słonko pięknie świeciło, było 11 stopni i nagle stwierdziłam, że jednak chce mi się żyć Jezyk

Wyczyściłam Begina, który nie daje mi zapomnieć ani na chwilę jak konie lubią tarzać się w błocie, osiodłałam i hop na siodło

Pomyślałam, że zamiast stępować na ujeżdżalni, pójdziemy sobie na spacerek za bramę gospodarstwa, przy pobliskim lasku. Begin nie wychodził w teren od dawna, nie wiedziałam jak zareaguje, idąc w dodatku sam. Ale okazało się, że ma do mnie spore zaufanie Wesoly

Poszliśmy sobie aktywnym stępem, rozglądając się na boki. Chłopak był dzielny i widać było, że mu się podoba taki początek zwykłej jazdy.
Potem, gdy wróciliśmy na padok zaczął mi wydziwiać, że niby otwarty garaż w całości pożera konie

ale się ostatecznie nie dałam, dojechaliśmy na ujeżdżalnię i zaczęliśmy normalny trening.
Ach, jak było pięknie. Pogoda cudna, kuń szedł (chciało mu się!) i wszystko od razu nabrało innych kolorów

Jedny, nie wiem kto wymyślił jazdę konną ale jestem mu za to niezwykle wdzięczna Wesoly

lechita · Dołączył: 22 Lis 2005 Posty: 615 Przeczytał: 0 tematów

łał

a może w weekend szkolenie w terenie Wesoly

choćby rozprężeniowe Wesoly

tylko rower proszę dla mnie

martik · Wysłany: Czw 22:53, 30 Mar 2006 Temat postu:

Hoss Cartwright · Gość

Skoro dorobiłem się opinii fundamentalisty religijnego to teraz popracuę na opinię moralisty fundamentalnego.

Martik to podchodzi pod niemoralną propozycę!!! Bój się Boga!

martik · Wysłany: Pią 8:29, 31 Mar 2006 Temat postu:

Ponieważ mijają dwa miesiące, odkąd zajmuję się Beginem, mogę już coś nie coś podsumować

Przede wszystkim, chciałam Wam powiedzieć, że kastracja Begina bardzo uspokoiła jego dotychczasowe zapędy. Jest mi o wiele łatwiej się z nim dogadać, wymóc na nim pewne sprawy. Próbuje się ze mną ale nie na każdym kroku i dość szybko rezygnuje, jeśli widzi opór z mojej strony.
Wcześniej, gdy był ogierem pod siodłem nie sprawiał żadnych problemów i to pozostało bez zmian. Nadal jest posłuszny i chętny. Największy problem był z obsługą naziemną i to zmieniło się diametralnie. Może ze względu na moje nastawienie do niego, na to, że jestem bardziej pewna siebie i że jednak pracujemy z ziemi ustalając sobie hierarchię.
Hm, ciekawa sprawa... Ile zmienić może nastawienie człowieka do konia. Po tych różnych wybrykach Begina był moment, w którym miałam opory, żeby wejść do niego do bosku. A teraz? Przekonałam się, że w większości wypadków dam sobie z nim radę i to nastawienie powoduje, że on jakby się poddał i zaakceptował, że w naszym mini stadzie to ja jestem szefową

Gdyby ktoś ze 4 lata temu powiedział mi, że będę z jakimś koniem w takim układzie, to chyba w życiu bym nie uwierzyła. Sądziłam, że nigdy nie będę miała takiej pewności siebie wobec tych zwierząt.
Jednocześnie są momenty, w których czuję do Begina respekt i lekką obawę czy aby na pewno sobie poradzę. Ale wtedy szybko przypominam sobie, że nie mogę odpuścić i że trzeba przełamać te strachy po to, by później było dobrze... Ech, skomplikowane są te układy z końmi

A jakie przyjemne...

lechita · Dołączył: 22 Lis 2005 Posty: 615 Przeczytał: 0 tematów

Hoss - dlaczego?? to jak np w kajaku będzie wyglądało Wesoly

a Begina obejrzę jutro Wesoly

na Początek Wesoly

conii

hm.... Lechita..nie pamiętam,pływałes u mnie kajakiem???? Wesoly

martik

Tiaaa... Czy ja pisałam, że zajmuję się spokojnym i kochanym konikiem?? gwizdze

Dzisiaj postanowiłam, że w ramach przygotowania do zajęć praktycznych na kursie instruktorskim przelonżuję Begina, pracując z nim z ziemi jak pracować się powinno... czyli porządnie

Przyjechałam do stajni, wyczyściłam brudasa, założyłam ogłowie do lonżowania i przypięłam lonżę. Po czym dziarskim krokiem poszliśmy na piaszczystą ujeżdżalnię, żeby zainagurować lonżowanko na zewnątrz, nie na "hali".
Idziemy stępem, koń powłóczy nogami i łypie na mnie okiem myśląc: jeżeli uważasz, że zamierzam się przemęczać, to grubo się mylisz... Więc poganiam go batem i głosem i wymagam by szedł energiczniej. Widzę, że powoli zbliżam się do granicy jego uległości ale stwierdziłam, że nie mogę odpuścić, bo potem będzie jeszcze gorzej.
Po iluś tam kółkach przechodzimy do kłusa, no i kuń idzie, bo idzie, rozglądając się na boki, wszędzie, tylko nie na mnie. Robię mu zatem kilka półparadek i próbuję pogonić do wydatniejszego chodu. Na co Begin oczywiście się Martusi zaczął wyrywać uuu

Ale, że już mam opanowane te numery, zaparłam się w piach i trzymam mocno tą lonżę, nie dając się pociągnąć. Begin walczy, rwie się, ucieka. Ja się zapieram i tak słodko sobie kilka sekund próbowaliśmy swoich sił. Aż do momentu, w którym głupek opuścił łeb, zaczął nim kręcić i zdjął sobie ogłowie!!! No i w tym samym momencie straciłam z nim kontakt Smutny

Świnka odbiegła ode mnie (to naprawdę duża ujeżdżalnia, wierzcie mi) na drugi koniec ujeżdżalni, po czym bezczelnie łypiąc na mnie okiem położyła się i WYTARZAŁA!!! siekiera

Całe moje pucowanie pojszło na marne! Wytarzał się klasycznie: najpierw jedna strona, przewrotka i druga. Aż miło było popatrzeć... I wyglądał przy tym niesamowicie śmiesznie, bo był cały na golasa i w samych ochraniaczach

Hehe, zupełnie jak nagi facet w samych skarpetkach cisza

Ja się oczywiście zdenerwowałam a Begin mając mnie generalnie dość głęboko w swoim wydatnym zadzie, rozpoczął galopady z uniesionym ogonem.
Jeszcze jakiś czas temu zastanawiałam się, czy koń nie dostaje za mało jedzenia, bo nie ma energii i pod siodłem nie chce mu się żadnych wygłupów. Dzisiaj przekonałam się, że jedzenia to on na pewno za mało nie dostaje, ba, potrafi sobie strzelić z zadka i krzyża tak pięknie, jak tylko kunie na wolności to robią

No i patrzę na niego, jak tak sobie biega w tą i z powrotem i myślę co tu zrobić, żeby głupka złapać. Gonienie za nim z uwiązem nic nie da, bo ujeżdżalnia taka duża, że naprawdę bym się nabiegała a on i tak by miał jak uciec. Szybka burza mózgów, a właściwie burza półkul w mojej łepetynce i już wiem! Muszę go po prostu odgonić i przywołać, pokazując jednocześnie, że to jednak ja jestem panią sytuacji.
Wzięłam więc lonżę i zaczęłam dyktować mu gdzie i jak ma biec. Pierwsze okrążenia sprawiły, że zostawiłam gdzieś wyplute płuca (do teraz nie mogę ich odnaleźć) a koń nadal latał z głową i ogonem wysoko. Zaczęłam się martwić, że jednak to na otwartym i tak dużym terenie nie poskutkuje ale nie miałam nic do stracenia (no, poza tymi wyplutymi płucami), więc przeganiałam, przeganiałam, przeganiałam.
Parę razy znów zobaczyłam tylnie nóżki skierowane w moją stronę ale muszę Wam powiedzieć, że już mi się ten widok opatrzył i nie robi na mnie wrażenia nie

Po dobrych kilkunastu minutach, koń zaczął opuszczać głowę, skierował ucho do mnie i przeszedł do kłusa. Ucieszyłam się szczerze, bo wizja dalszego życia bez narządów do oddychania zbliżała się wielkimi krokami

W końcu zatrzymałam się, kuń podszedł, skierowałam się do ogrodzenia, gdzie leżało ogłowie, kuń poszedł za mną, stał grzecznie i dał się okiełznać. Przypięłam lonżę i zaczęliśmy od początku.
Begin był oczywiście już zmęczony ale dopięłam swego

Chodził w każdym chodzie, w takim tempie, w jakim chciałam i tak jak chciałam. I wiecie co? Jestem naprawdę szczęśliwa z tego przeżycia

Że miało miejsce i że tak a nie inaczej udało mi się sobie z nim poradzić. Ja wiem, że to nic, że takie rzeczy dzieją się non stop ale dla mnie to był kolejny raz, kiedy dzięki chłodnemu umysłowi i szybkiej reakcji udało mi się przywrócić "normalne" stosunki z takim dużym zwierzakiem

Aż sobie zwyczajnie strzelę lampkę wina za chwilkę

Przepraszam, jeśli Was zanudziłam... Ale musiałam się z Wami tym podzielić tanczy