Stajenka

newenga

Wśród ludzi XXI wieku nadal widzę tendencję do stwierdzenia: szczur laboratoryjny to i tak potwór. Bardzo mnie to denerwuje. Wielu z Was nienawidzi szczurzych ogonów, pysków, łapek (macie do tego prawo), ale i uważa, że szczur śniady czy wędrowny jest taki sam jak laboratoryjny...

Nienawidzę stereotypów, dlatego chcę podzielić się własnymi spostrzeżeniami dot. tego małego "paskudztwa" z hodowli (które niekiedy dorasta do dł. 50cm).
W moim wypadku szczur (a dokładniej szczurzyca) to przyjaciel. Inteligentny (odpakowuje szczelnie zamkniętego snickersa), sympatyczny, kochany i zarazem kochający zwierz, który uwielbia hasanie po pokoju. Przywiązuje się do właściciela i potrafi robić tak przesympatyczne rzeczy, o których nawet nie pomyślelibyście, tj. gdy coś nabroi, a ja krzyknę, to oczy mu wychodzą z orbit, zaczyna mieć palpitacje serca (które widać gołym okiem) i ucieka gdzie pieprz rośnie (tj. do łóżka).
Ciekawostką jest to, że to "obrzydliwe" zwierzę ma ruchome kości czaszki, a dorosły osobnik potrafi się przecisnąć przez rurę o średnicy 2,5cm.

Wklejam teraz parę fotek. Niektóre nie są najlepszej jakości (made by phone) Wesoly

Mała Ściema

Duża Ściema (wersja wybielona)

Wrzucę jeszcze fotę mego nibylabradora Wesoly

Iburg

Mam wiele sympatii do tych gołych ogonków. Kiedyś bałam sie ich ogromnie, i miałam na ich widok gęsia skórke. Pierwszy dotyk, to o mało zawału nie dostałam. Ale potem zmienilam zdanie i bardzo przywiązałam sie do 2-ch samczyków i 2-ch samiczek. Przykro mi było jak odeszły, zbyt krótko zyły. To prawda że są bardzo mądre, delikatne, ciekawskie, lubialy sie przytuląc, bawic.

Paskuda

Tak szczury są niesamowicie inteligentne. Ponad półroku zajęło nam pozbycie się ich ze stajni, trudny przeciwnik bo mądry. Pod ziemią i posadzką stworzyły sobie labirynt, jedna z odnóg labiryntu wychodziła pod żłobem tak, że paszę dawkowaną konią mogły sobie podjadać do woli, perypetie były długie w końcu pomógł pies "szczurołap" - nie dawał im wychodzić z ukrycia, odnajdywał gniazda, gdy rodziły się młode, w końcu się wyniosły.

nongie

Ja nigdy nie miałam szczura, ale sporo chomików i sympatię do wszystkich gryzoni.
A po co ruchome kości czaszki?

dakron

W czasach licealnych mieszkały u mnie dwie białe panienki, przesympatyczne zwierzaki, miło wspominam tę znajomość. Wesoly

newenga

Ruchome kości czaszki... Hmmm. Wydaje mi się, że są po to by ułatwić ogoniastym życie. W szczurzym świecie jest taka zasada: jeśli głowa się przeciśnie, to reszta też. Wydaje mi się, że ułatwia im to m.in. wędrówki przez wąskie rury kanalizacyjne.

ametyst

A ja mam trzy myszki, dwie japonki i jedna rasową krótkowłosą czekoladę podpalaną. Wesoly

dakron

A podobno dziewczyny boją się myszy Jezyk

newenga

Powiem wam, że jestem pozytywnie zaskoczona Wesoly

Spodziewałam się postów typu FUJ itd., a są albo typu "ogoniaste są fajne", albo typu "żyją bo żyją, nie przeszkadza mi to, pewnie miłe zwierzątka". Widać, że są tu ludzie (Iburg i dakron), którzy styczność ze szczurami mieli. Alle fajnie Jezyk

nie jestem sama Wesoly

Iburg

A to moje gołe ogonki
Fruzia i Funia, niestety juz od 5 lat ich nie ma.
Przed nimi były dwa samczyki ale zdjęc nie mam,
Może gdzieś jeszcze, tego ostatniego samczyka, jest jakas fotka, ale musiałabym poszukac.
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

newenga

Ale słodkie grubaski... Do schrupania!

Iburg

No słodkie dziewczynki, ale nie do "schrupania". Pieszczoszki ogromne z nich były. I Egona wcale sie nie bały tylko dreptały po nim. Potem nastala Matylda i lubiała siedziec przed klatka i patrzyła na nie jak na telewizor. Musielismy jednak zamykać drzwi żeby ich nie stresowała.

Rudi

Hej jak miło ,wspomnienie o mojej Pelci wróciło.Miałam kiedyś szczurka samiczkę(wcześniej chińskie miniaturki myszek,chomiki , dżungary,swinki morskie .myszoskoczki,to tyle jesli chodzi o gryzonie )Pelcia była super szczurkiem reagowała na mój głos gdy ją wołałam innych domowników ignorując,jeśli okazywałam jej za mało zainteresowania potrafiła wyrywać z ręki np długopis ,którym pisałam zadanie lub uciec z moim zeszytem.Po zabawie kładła się obok mnie wtulona i zadowolona była naprawdę sprytulką.Pozdrawiam wszystkich szczuromaniaków.

dakron

Przed szczurkami miałam chomika, takiego małego chyba typu Roborowskigo, już nie pamiętam dokładnie nazwy, potem kolega podrzucił mi dwie białe panienki. Podrosły i wlazły do akwarium chomika... niestety zagryzły go, było mi przykro. Szczury to chyba terytorialiści. Panienki rzadko siedziały u siebie, przeważnie broiły w moim pokoju, wkurzając tym innego domownika, sznaucera średniego... który w opisie ma „szczurołap”, w każdym razie pies nigdy ich nie złapał a zdechły ze starości.

szalonaisa · Wysłany: Czw 19:23, 01 Mar 2007 Temat postu:

To ja odkopuję wątek. To jest a raczej była moja kochana Zuzia, niestety musiałam ja uśpić, bo miała nowotwór Smutny

Mimo, że już jej nie ma z nami parę ładnych lat, ciągle mi jej brakuje, tej jej wszędobylskości, podkradania jedzenia i wspolnego picia z jednego kubka, niewazne co trzebyło spróbować Wesoly

Z moją szczurzycą wiąże się cała saga.
Jak juz wcześniej pisałam, zawsze do domu znosiłam zwierzaki ku utrapieniu moich rodziców, ale szczur to był już rekord Wesoly

Poszłam sobie na spacer z moją psiną i jak zwykle to bywa przy okazji zajrzałam do sklepu zoologicznego. No i tam się wszystko zaczęło. Weszłam pogadać, a tu właścielka owego sklepu trzyma na rękach prześliczną szczurzycę. Akcja się zageszcza bo w tej chwili wszedł drugi klient i szczurzyca wędruje na moje ręce, taka malutka kochaniutka i bardzo przyjacielksa. Klient sobie poszedł i tu włascicielka sklepu wkracza do akcji, że ona jest za mądra i za fajna, żeby iśc na węże, to jej tłumaczę, że moja mam mnie pod most eksmituje, a ona, że szczura ma na imię Zuzia. Jeszcze jestem twarda ale już miękne, mówię, ze nie mam klatki. Efekt był taki, że dostałm i klatkę i szczurzycę Wesoly

Moja mama mało na zawał nie padła, ale Szczura była wspaniała, chyba mniej niż miesiąc zajęło jej przekonanie mojej mamy, że łyse ogony są do kochania. I tak sobie żyła razem z nami, codziennie wymyślając innego psikusa Wesoly