Stajenka

Forkate

Delphia, tym się nie przejmuj, oni z tego wyrosną Wesoly

Tak naprawdę w środku podziwiają to, co robisz Mruga

kocia

To są tzw. końskie zaloty Wesoly

Delphia

ale wiecie, wszystko powinno miec jakies granice, z tego sie wyrasta, albo i tez nie. juz paru kumpli udalo mi sie namowic na konie, ale nie udalo mi sie jescze ich wsadzic na konski grzbiet:P wtedy zobacza co to jest jazda konna i docenia mnie:P
a te konskie zaloty to mnie poprostu rozwalily:D

blueberry

Delphia-miałam podobnie, ale teraz już się chłopaki przyzwyczaili i jak stwierdzili, że te głupie teksty mnie nie ruszają to przestali. Ale najlepszy tekst to strzeliłam jakiś czas temu, a więc: jeżdżę sobie na hali, dzwoni telefon, odbieram:
(kumpel)-gdzie jesteś?
(ja) -może to zabrzmi obscenicznie ale na koniu

Boski temat! Ja już wiele razy próbowałam zerwać z tym końskim nałogiem, np. mam ochotę teraz kiedy nie mam kompletnie czasu(kocham naukę)ostatni raz tydzień temu widziałam swoja rudą bestię, a od dwóch tyg mój jakże szlachetny tyłek nie spotkał siodła Smutny

i ogólnie mam końskiego doła

A jeżdżenie zaczęło się gdy miałam 4-5 lat, byłam z mamą w ZOO w Opolu i przy wybiegu dla kucyków stanęłam jak Rejtan broniąc własną młodą piersią dostępu do kucyczków i odganiałam inne dzieci(taka wredota mała byłam). W końcu pewna pani podeszła do mnie, bo jej dziecko chciało kucyka pogłaskać i się uprzejmie pyta:
-a dlaczego tak wszystkich odganiasz?
-bo to są moje koniki!
-Ale to nie są twoje koniki tylko koniki ZOO.
-ale moja mam jutro przyjdzie i mi je wszystkie jutro kupi!!!
Byłam tak przekonująca, że pani zrezygnowała i poczekała, aż sobie pójdę

Ale niestety zła mama nie kupiła mi tych kucyków! za to zawiozła mnie na pierwsze jazdy do znajomej i zaczęłam śmigać! Pamiętam jak dzielnie nosiłam kulbaki zza których byłam ledwo widoczna i, że ciągle z tych kucyków spadałam, a w dodatku gryzły i kopały ale nigdy mnie nic nie bolało, bo jakby bolało to mama by mnie więcej nie zabrała Wesoly

siła mojej perswazji okazała się być niezwykle skuteczna bo (z małymi przerwami na leczenie kontuzji) jeżdżę do dziś.

Nie wiem czego jeszcze nie miałam złamanego(tfu tfu tak na wszelki wypadek), nie mówiąc o mojej pięknej postawie nóg, które "dopasowały" (takie byłam mały bąbel z "plastycznymi" nóżkami ) się do siodła i nie łączą mi się ani kostki ani kolana, więc jakby co to możecie mnie gdzieś poznać po nogach Mruga

Teraz mam okazję oglądać rozwijanie takiej pasji u córki znajomej która kropka w kropkę przypomina mi mnie samą! No i jeszcze córka mojej siostry, ale co do niej to wolę ją uczyć sama żeby nie musiała w przyszłości poprawiać błędów jakie ja musiałam(nie ma jak "dobrzy instruktorzy").

Anjel · Dołączył: 12 Kwi 2007 Posty: 49 Przeczytał: 0 tematów

Jak zaczęłam? Dawno temu, jako niewyrośnięta dziesięciolatka, która musiała wchodzić na żłób, żeby założyć ogłowie wielguśnej ślązaczce (kucyka zobaczyłam jako dorosła osoba, a w warunkach w jakich się uczyłam na pomoc liczyć nie mogłam. "się" uczyłam, mnie nikt nie uczył...).

Potem bywało bardzo, bardzo różnie... aż nadeszło SPEŁNIENIE MARZEŃ, które pod postacią karego wałaszka jest ze mną do tej pory (i oby jak najdłużej). Wiele się od tametej pory nauczyłam i w pełni zgadzam się z Martik:

Delphia

blueberry mialam bardzo podobna sytuacje:)
bylam w zeszlym roku na majowce w warszawie i uparlam sie, ze znajde gdzies kogos, kto da mi pojezdzic konno:) i znalazlam:) po skonczonej jezdzie doprowadzilam konia do porzadku i dzwoni do mnie kumpel i zadaje standardowe pytania: jak sie bawisz, co robisz. no to odpowiedam, ze wlasnie jezdzilam na koniach, a ze niby gdzie znalazlam takich naiwniakow, ktorzy mi konia dali no to odpowiadam, ze w łazienkach. reakcja byla smieszna i do tej pory mi to wypomina:P chodzilo mi oczywiscie o łazienki warszawskie:P

kocia

blueberry

kocia

Delphia

w dzinsach tego tak nei widac jak w kiecce:D zreszta facet moze miec krzywe nogi:P to my mamy pieknie wygladac;)

blueberry

(sorry za kontynuowanie off topicu)jak to nie widać w obcisłych dżinsach!? Widać, widać i to jak!!(dobija mnie ta moda na rurki!!)ja tu chyba muszę gdzieś swoje zdjęcie w dżinsach wstawić, to zobaczycie co to znaczą krzywe nogi

ale tak serio to nie widać w bryczesach, tzn nie rzuca się w oczy, bo to w sumie taka "naturalna adaptacja do warunków środowiskowych-czytaj jeździectwa"

Dekster

Patrzę na tą moją szkapę... i gdybym jej nie miała to moje życie pewnie
wyglądało by zupełnie inaczej,pewnie prościej,ale czy można całe życie robić cos wbrew sobie?Naszło mnie na refleksje.
Mnie w rodzinie mają za dziwaczkę,może już w trochę mniejszym stopniu,ale jednak Mruga

.
Początkowo moi rodzice obsłuchiwali,że się zabiję,że jak ja na studia z koniem do akademika!że tyle kosztuje,że czasu na naukę mieć nie będę,że konie to mordercy i darmozjady...
W toku ewangelizacji udało mi się doprowadzić do takiego stanu równowagi między mną a społeczeństwiem,że ja nie mówie nic o koniu,mnie o koniu nikt nic nie mówi Mruga

Czy mi to pasuje?nie,ale co zrobić.

Cytrynka

Nosz temat w sam raz dla mnie ze ja się go niedopatrzyłam wcześniej...
Od najmłodszych lat miałam ciagoty do koni...najpierw oglądani w TV potem rysuneczki w Encykopedii Tausiowej zaraz koło obrazka konika kilka dzieł czerwonym mazaczkiem na new Frani i drzwiach że aż Ksiądz się zachwycił moim dziełem Jezyk

Jak zbliżały się wakacje to albo były spędzane u wujków lub dziadków a tam koni nie brakowało wiec czułam się jak rybka w wodzie.... jupi

Ale taka pierwsza myśl zeby podziałac w tym temacie powaznie zaświtała w podstawówce od zawsze było wiadomo że w Rybniku tylko na konie do Stodół. Tu happy historia się kończy rwanie moich włosów z głowy jak i tygoniowe lamenty kończące sie gorączką nie zmiekczyły rodziców i nie pozwolili mi się zapisać do Sekcji. Sama sobie dałam rade i jak tylko udało mi się wyrwać nawiać z domu już byłam w Stodołach. Pamiętam jak skrótami na Wigry 3 popylałam z koleżanką na koniki.
W wieku 29 lat postanowiłam spełnić swoje dziecience marzenie i od roczku smigam na konikach i to jest to... jupi

.
KONIE Choroba nie do wyleczenia i dobrze bynajmniej ja nie zamierzam się z niej leczyć a ktoś inny niech nawet nie próbuje

....i wiem jedno jeśli moje dzieci zapałają miłością do koni nie zabronie im obcowania z tymi cudownymi zwierzetami.

Basta

O, to ja też opowiem.
Wrzask przeokrutny podnosiłam na widok każdego konia zanim zaczęłam wyraźnie mówić. Rodzice przyzwyczaili się do tego szybciutko i czasami w podróży, gdy nie wygladałam przez okno oni krzyczeli "koń, koń". Zaczęłam jeździć w piątej klasie podstawówki na koniu dzierżawionym przez koleżankę mamy. Bardzo jej za to jestem wdzięczna. Choć sama do stajni nawet bała się wejść, to rozumiała potrzebę swej córki. Jeździłam do konia z tatą, potem sama. Oczywiści największym moim marzeniem było posiadanie własnego zwierza ale zdawałam sobie sprawę że to nierealne. Któregoś smutnego dnia dowiedziałam się, że Wizyta została sprzedana handlarzowi, a od niego jak wiadomo droga byłaby już krótka. Po naradzie -mniej więcej koło północy mój tato pojechał do poprzednich właścicieli po adres handlarza, a następnego dnia bladym świtem koń był mój. Stała się rzecz o której nieśmiałam nawet marzyć.
Wizyta była ze mną do końca, przeżyła 26 lat.
Jeszcze za jej życia jako juz dorosła osoba weszłam w posiadanie ślązaczki i też ją bardzo kocham /jej córkę również/, kocham Medala-porąbanego COPD-owca ale żaden koń na świecie nie będzie taki jak ten pierwszy.
Żaden nie dorówna Wusiakowi.
I choć w życiu różniasto bywa, nie raz do garnka nie było co włożyć, to konie zawsze miały zapewniony byt.
To przez wielu uważane jest za chorobę, no bo jak to-kasy nie masz, a trzymasz konie? To ty wariatka jesteś.
I co najlepsze jest to choroba zakaźna-kilka osób udało mi się zarazić Wesoly

kocia · Wysłany: Wto 16:17, 03 Mar 2009 Temat postu:

Przybyło nam trochę nowych Stajenkowiczów. Może zechcą się z nami podzielić opowieściami o początkach swoich zmagań w siodle Wesoly