Stajenka

martik

Jacy jesteście? Które cechy Waszego charakteru zadecydowały o tym, że jeździcie konno? Że wybraliście ten niebezpieczny i ekscytujący sport?

Na pomysł tego wątku natchnęła mnie Haneczka z wątkiem Mój pierwszy instruktor... Poczytałam Wasze historie i wyszło mi, że większość z nas miała u pierwszego instruktora niezłą szkołę życia, że nie było lekko, że trzeba było dużo pracować nad sobą, nad swoim charakterem.

I tak się zastanowiłam, co decyduje o tym, czy ktoś zostanie koniarzem? Jakie musi mieć predyspozycje charakterologiczne, żeby stać się pasjonatem?
A, i jeszcze jedno: jaka jest różnica między jeźdźcem a koniarzem? Widzicie w ogóle jakąś różnicę?

Na koniec pytanie, na które odpowiedzi być może pomogą mi w mojej pracy pedagogicznej z jeźdźcami

Jak poznać po kilku jazdach czego dany delikwent oczekuje od jazdy konnej, od instruktora, od siebie? Jak zaszczepić u kogoś bakcyla? Jak zarazić go pasją? Jak nie zrazić do jazd? Macie jakieś rady, pomysły?

Ode mnie takie przemyślenie na początek:
mam dwie przyjaciółki, które bardzo się od siebie różnią. Jedna z nich to baba całą gębą, o konkretnej posturze i zdecydowanym charakterze.
Druga z kolei to delikatna kobietka, łagodna, szczuplutka o wątłych rączkach.
Obie jeżdżą konno. Gdy siadają w siodło potrafią sobie poradzić nawet z najtrudniejszymi końmi. Z ziemi nie widać różnicy pomiędzy jakością ich jazdy, obie są zdecydowane, wiedzą jak wyegzekwować coś od konia.
A jako zwykłe kobiety- nie jeźdźcy- tak bardzo się od siebie różnią, zarówno wyglądem, jak i charakterem. Dla mnie to pewnego rodzaju fenomen mysl

I potwierdzenie, że... kobieta zmienną jest uuu

Tomek_J

Dekster

Znam ludzi,którzy lubią konie,pomimo iż nigdy na nich nie siedzieli i panicznie sie ich boją.Przykładów mam 3 za ścianą:moi rodzice i siostra.
Siostra kiedyś jeździła ale doszła do etapu pierwszych galopów i odniechciało jej sie i teraz nie siedziała na koniu już ok 5 lat,na moim raz zrobiła kółko stępem po czym oświadczyła,że życie jej miłe i na debilu jeździć nie bedzie.Myśle,że jej cechy też miały na to jakiś wpływ,dawniej nie została sama w domu,bała sie przejść przez podwórko u babci bo tam były kury,nie weszła do stajni bo krowa muczy,ogólnie straszna maniura,koń jej msierdzi,brudzi sie ,rusza sie,ona ma milion zainteresowań na minute,niczego nie kończy co zaczyna a poza tym to straszny leń i nie mówe ze ja jestem jakimś pracusiem ale ona to już ewenement,żeby sobie łóżka od pół roku nie pościelac..hehe.Rodzice podejrzewam,że nigdy na niego nie wsiądą
i choc sie nie przyznają to go bardzo lubia(zwłaszcza mama:Siwuś,kochanie patrz co ci przywiozłam,malutki...oj ta twoja pani
tylko cie maltretuje,na nic ci nie pozwoli-tu mam na myśli zakaz karmienia z ręki czego oni absolutnie nie przeztrzegają.
Ja natomiast,żadnego konia sie nigdy nie bałam,teraz już troche zmądrzałam,natomiast w życiu to jestem cykor,nerwus,jak mam iść coś załatwić do urzedu to mi niedobrze.
Ogólnie to jaki ktos jest czasem przekłada sie na to jaki jest na koniu,ale niekoniecznie.

Promyl

a ja nie wiem jakie cechy charakteru zdecydowały o tym, ze zostałam jeźdźcem ale koniarzem zostałam przez ciekawość i fascynację Wesoly

Umiłowanie do wolności ... to chyba najbardziej ciągnie mnie do koni ... Bo według mnie konie są wolne na ZAWSZE .. nic tego nie zmieni ....

ani transporty koni do Włoch ani wypinacze, wędzidła, pęta ....

Jest coś czego my ludzie nie możemy zabrać koniom .... wolność w ich umyśle ....

Moim zdaniem koniarzem jest się całe życie ....
a jeźdźcem jest się do czasu ...

i tak jak Tomek J uważam, że każdy jeździec powinien być koniarzem ale NIESTETY nie zawsze ma to miejsce .....

martik

Jakiś czas temu doszliśmy ze znajomymi do wniosku, że jazda konna to najtrudniejszy ze wszystkich sport, bowiem pracuje się nie tylko nad sobą, swoim ciałem ale też, a może przede wszystkim, nad partnerem, nad koniem.
Wykwintni jeźdźcy twierdzą, że jazdy konnej uczy się człowiek całe życie a prawdziwe jeździectwo zaczyna się grubo po 40-tce

Czy nie sądzicie, że już z tego powodu by jeździć konno trzeba być:
- cierpliwym,
- ambitnym,
- wytrwałym,
- konsekwentnym?

Hoss Cartwright · Gość

Promyl

martik

Znów mnie rozgryzłeś Hoss uuu

martik

O właśnie Promylku!!! POKORA- to bardzo pożądana cecha. A nie u wszystkich jeźdźców i koniarzy występuje. Da się bez niej uprawiać jeździectwo? Jak sądzisz?

Hoss Cartwright · Gość

chyba mnie o to nie pytasz, bo skąd mam wiedzieć?

Promyl

Tomek_J

baxi

Myslę,ze kazdy kto kocha konie jest jezdzcem czy koniarzem z gory miał to zapisane tam gdzies.....Dlaczego???
Opowiem na swoim przykładzie...Gdy byłam mała dziweczynką owszem lubiłam czy wrecz kochałam zwierzeta...ale na tym sie konczyło....Nigdy nie przewidziałabym tego ,ze w wieku 8 lat zacznę jezdzic konno a juz napewno nie tego,ze moja miłosc bedzie trwała i trwała do dzis i juz na zawsze....Wiadmomo,ze w tym wieku kazdy ma jakies zachcianki, czy pianino- bo bedzie grał cale zycie ,a po tygodniu przechodzimy na gitare i tez szybko rezygnujemy....
Koniarzem według mnie czy jezdzcem powinna byc osoba ktora przede wszystkich kocha zwierzeta....ale rowniez i ludzi..Jest otwarta calą swoją osobą na Swiat...uwielbia wyzwania, jest ambitna, dązy do jakiegos celu ,czy to chocby doskonałej jazdy rekreacyj ej czy dązy do zawodow Konnych o puchar Swiata.....Jest to osoba elokwentna, cierpliwa.....Ktora kocha wszystko co ją otacza...przyrode,itp..A zarazem jest to osoba ktora jest bardzo ciekawa Swiata ,,,poszukuje nowych nieodkrytch przepięknych terenow,poszukuje maniakow zwierząt, ludzi, ktorzy całe swe zycie poswiecali -poswiecają koniom...Poszukuje nawych wyzwan...Zdarza sie ,ze w szazyznie naszego zycia konie są doskonałą odskocznią....Czasem człowiek nie potrafiący nawiązac kontaktu z innymi poprzez pasje ,otwiera sie na swiat..Milczek, samotnik staje sie wesołym, człowiekiem ktory uwielbia rozmowy do switu o wspolnej pasji,,,gada jak najęty itp....I jego najblizszą rodziną,ktora doskonale Go rozumie,z ktorą moze porozmawiac przeciez nie tylko o wspolnej pasji staje sie nie kuzyn,wujo czy babka a Konska rodzina.Ktora moim zdaniem jest wspaniała,kiedys wlasnie ja nalezałam do takiej rodziny..Teraz juz raczej nie naleze do jakiejs stajni.Wszystko sie zbiegiem lat zmieniło..Tylko jedno nie...MIŁOSC Do tych pieknym,mądrych, wspaniałych zwierząt jakimi są konie..choc nie tylko....Rownie całym sercem kocham inne zwierzaki chocby - najblizsze memu sercu tez są psy.Ktorym teraz sie poswiecam tym,ze prowadze Amatorską Hodowle psow rasowych-))
Jesli troche odbiegłam od tematu to bardzo Was przepraszam-))))

Promyl

haneczka

Dla mnie jazda konna zawsze była i jest wspaniałą przygodą, czymś fascynującym i nigdy mnie nie nudzi (nawet włóczenie się stępem po lesie), no może tylko jazda po ujeżdżalni w skwarze i kurzu jest raczej męcząca, ale jak już pisałam jestem raczej miłośniczką terenów.
To, że nie jest to takie łatwe i nigdy nie wiadomo, co ten czworonóg, na którym siedzę może zrobić zawsze mnie pociągało.
To, że połknęłam bakcyla na pewno w dużym stopniu zawdzięczam ludziom, którzy potrafili opowiadać przy ognisku o swojej pasji do białego rana.