Stajenka

rzepka

To widocznie ten typ tak ma

Ale muszę zapytac jakiegoś fachmana od naturalu - oni na wszystko mają wytłumaczenie bo rozumieją końską psychikę Mruga

Boubi

Moje konie zawsze dostawaly smakolyki z reki (rownie duzo trafialo do zloba!

). Te z reki, to albo - ot tak - moja frajda, albo z "celem wyzszym" tzn - jako nagroda za dobrze wykonane cwiczenie, element gimnastyczny, rozciagajacy itp, itd. Mam to szczescie, ze Melcia - choc nieco nachalna - nigdy nie miala tendencji do podskubywania, szczypania czy podgryzania. Konski smakoszek potrafi wziac delikatnie wargami, nigdy nie chwyci za palce. Ot - tak juz ma.
Ale wiem, ze sa konie, z ktorymi na takie karesy nie mozna sobie pozwolic. Jak ich oduczyc lapania za reke? Hm..... chyba czyms miedzy podniesionym glosem a naglym gestem reki w gore. Nic innego nie przychodzi mi do glowy. Kwadratowy

kostka

Megan często dostaje smakołyki z ręki.jest to forma nagrody za zrobienie tego czego wymagam kiedy pracujemy z ziemi jak również taki spontan.co bym się przyjemnie kojarzyła.nigdy nie było sytuacji żeby koń bez smakołyka nie chciał pracować, żeby mnie podgryzał i podszczypywał czy reagował w jakiś inny nie pożądany sposób.nie ma marchewki? hm.no trudno.może innym razem.kiedy wchodzę do boksu koń cieszy się na mój widok.nie sprawdza rąk ani kieszeni.jeżeli dostanie coś dobrego-miło, jesli nie też jest ok. : )

ansc

No doszłam do wniosku czytając cały temat że tyle przypadków ile koni i ich właścicieli. Jest jedno ALE, czy czujecie dyskomfort wkraczając na padok pełen koni które kojarzą człowieka ze smakołykiem??? Tłoczą się, podgryzają się na wzajem, kopią no i czasem nie chcący mogą nie zauważyć że WY tam stoicie! Więc jak już ktoś zauważył wszystko zależy od sposobu i czasu w jakim dzieje się podawanie smakołyków. Osobiście uważam że nagradzanie np. w trakcie treningu czy lonżowania doprowadza do rozproszenia się konia, myśli tylko o smakołyku a nie o tym czego człowiek od niego wymaga, a już jak w trakcie lonżowania ktoś podchodzi do ogrodzenia to tragedia. W tym momencie jestem przeciwnikiem smakołyków. karmienie z ręki jest dobre jeśli chcemy uzyskać konkretne reakcje takie jak np. przychodzenie na zawołanie. jeśli chodzi o gryzienie i podszczypywanie człowieka to przyczyny mogą być różne, przypuszczam że np. u młodych koni ( jak u mojego Romka) jest to zaproszenie do zabawy, tak się konie bawią na padoku. Niestety nie można dopuścić do tego aby w ten sposób bawić się z koniem bo może skończyć się to źle dla nas. Do Romeczka przychodzi od małego pewna panienka która niestety miała wielką frajdę jak Romek, za nią ganiał jak był mały, łapał ją za odzież a nawet wspinał na nogach, jak to zobaczyłam to od razu miałam wizję wielkiego Romka ważącego 500 kg wspinającego na człowieka, ta wizja chyba dała do myślenia panience bo zaprzestała takich zabaw, ale podgryzanie pozostało. Nadal się szkolimy na wzajem więc mam nadzieję że chłopak z tego wyrośnie.
Wniosek taki że trzeba być rozsądnym i zachowywać się tak ja w danym momencie należy przebywając i wychowując tak wielkie zwierze.

Dekster

Osobiście nie znam konia,który by gryzł prez to,że dostawał z ręki.
Znam konie,które niechętnie biora nawet coś z ręki,dzięki temu trudniej je przekupić.Nie ma ryzyka,że ktoś obcy czymś je skarmi szynką czy czymś podobnym bo poprostu nie wezmą.to jest dla mnie główny argument dla którego warto nie karmić z ręki.

Sankarita

Mojemu daję z ręki, a co. Nie często, żeby się za bardzo nie przyzwyczaił, ale albo w nagrodę albo, raz za czas, przykładowo jak własciciel pensjonatu akurat idzie z marchewką a ja jestem w trakcie wcierania zwierzowi w ogon płynu antybakteryjno-łupieżowego. Mruga

Marchewka zostaje we wiadrze, zwierz dostaje po marchewie, żeby się nie awanturował, a resztę jak skończę.
Początkowo nie chciałam go karmić z ręki, ale stwierdziłam, że może to nie jest takie złe, o ile to ja karmię a nie 10 osób pałętających się po stajni....
Hehe, początkowo młody nie ufał w takim stopniu, że nie chciał brać z ręki. Można było przy nim z tym smakołykiem stać a on i tak odwracał głowę demonstrując, że nie weźmie.

krystyna

Przychylilabym się do zdania Ansc, ze tyle przypadków ile koni i włascicieli, a nawet - tyle przypadkow ile koni mimo jednego własciciela.
Mój pierwszy koń nie lubił ludzi (bo miał za co), nie szanował ich i nie bał się nikogo. Walczył z ludźmi. Na szczęście nie był tchórzem więc uprzedzał o ataku, dawał przeciwnikowi szansę odwrotu i jak już to atakował otwarcie. Całe życie pozostał koniem jednego czlowieka (powiedzmy dwóch) i ja mogłam go karmić z ręki jak chciałam i kiedy chciałam niestety innych ludzi traktował jak worki na łakocie. Robił słodką minę kiedy ktoś częstował go przysmakiem i wkurzał się kiedy przysmaki się kończyły po czym usiłował je "wytrząsnąć" z worka. Worek musiał się błyskawicznie ewakuować.
Junak i Glumek ogiery wychowane od źrebaka na łakociach bez problemów. Zawsze służyły trenerowi pokazującego koniki w stajni małym dzieciom jako obiekty szkoleniowe do nauki podawania koniowi cukru.
Dostawały łakocie bez powodu i jako nagrodę. W stajni i na padoku ale czytając wasze posty uswiadomiłam sobie,że rzeczywiście podczas treningów nigdy nie były karmione. Dopiero po pracy. Pewno dlatego, że nie tylko je by to dekoncentrowało ale równiez mnie.
Przecław to inna historia. Dostaje łakocie tak często jak to możliwe i staram sie kupować jego ulubione przysmaki i daję je mu zawsze z ręki.
Sposób w jaki zareagował na pierwsze kostki cukru jakie mu dałam przeraził mnie bardziej niż jego wygląd. Wyszedł ze stajni, chudy, zmierzwiony, ledwo stojący z bólu na nogach ale i tak zaczął sie nam stawiać (nowemu włascicielowi, czsowemu opiekunowi, lekarzowi wet, ktory go badał i mnie, która pojechałam na Śląsk, żeby go zobaczyć). Musiał dostać zastrzyki ale strasznie walczył więc panowie narzucali mu kurtę na głowę a ja zaczęlam podtykać mu garść cukru. Z kurtką na glowie poczuł ten cukier i zaczął jeść strasznie łapczywie tak, ze zapomniał o zastrzykach, przestał szaleć, wcisnął pysk w moje ręce, zaczął dygotać na całym ciele i, w co nigdy bym nie uwierzyła gdyby mi ktoś powiedział, płakać. O ile można tak powiedzieć o koniu.
Toteż teraz dostaje łakoci ile dusza zapragnie.

Iandula

martik

Meldunek po 1 tygodniu Wesoly

Od 7 dni nie podalam Curze nic z reki z ziemi (za wyjatkiem lonzowania). Daje tylko do zlobu albo z reki ale kiedy siedze w siodle, w nagrode za dobrze wykonane cwiczenie.
Zmniejszylam tez ilosc podawanych smakolykow i wydaje mi sie, ze jest lepiej jupi

Staram sie tez karac ja w boksie wg opisu Szalonejisy, czyli noga w nadpecie. To przy zakladaniu derki. I tez chyba dziala Mruga

Chce podgryzac ale duzo rzadziej!
Bede sie starala obserwowac ja przez kolejne dni i dam znac jak sytuacja wyglada Kwadratowy

fuzja

Najgorzej to wpaść w rutynę dawania przysmaków, a szczególnie w określonych sytuacjach. Zwierzę szybko łapie temat i ani się obejrzysz a wychował ci się wredny rozpieszczony dominujący anty-przyjaciel koński nachalnie szperajacy ci nisem po kieszeniach, pyrgający, a w akcie zniecierpilwienia ..no co dawaj, dawaj no co? nie masz??? i zaczyna się capanko ząbkami..pozostaje kop ( z wyczuciem) w koronkę z czubka i zdziwienie.. ale madrzej jest nie dopuszczać przyczyn niż leczyć skutki naszej dziwnie pojętej miłości. Nie spotkałam się w swym doświadczeniu (25 lat z końmi) aby jako takie karmienie z ręki było bezpośrednim powodem do gryzienia. Ten kłopot trzeba sobie wyhodować na własne życzenie:) popadajac w rutynę dawania:
-w określonym czasie
-miejscu
-sytuacji
To jest taka cieńka granica miedzy nagrodą a daniem smakołyku -za ładne oczy:)
tak samo jak z ludzkim dzieckiem, najpierw się cieszy, a potem domaga robiąc cyrk na samo hasło odmowy ze str. opiekuna.
Generalnie: NIC ZA DARMO:) Poza sporadycznimi wyjątkami.

rzepka

Koleżanka opowiadała swoje początki nauki jazdy: spadala często i po każdym upadku dawała koniowi smakołyka -żeby go udobruchać. Łatwo przewidzieć, że po jakimś czasie koń ją zaczął regularnie wysadzać z siodła i czekał cierpliwie, kiedy dostanie cukier za dobrze wykonane zadanie

martik

Ale jaja! Powaznie? Wesoly

Ja musze sie przyznac, ze caly czas zapominam nie dawac curku zaraz po zejsciu z siodla i potem wsciekam sie, kiedy Cura pcha sie na mnie ze swoja obsliniona paszcza... mur

bull-gang

co do karmienia z reki to u nas na samym początku kiedy się poznawaliśmy nawzajem nie wchodziło to w ogole w rachubę. Lex przestawał się na mnie skupiać, czatował tylko na rękę sięgająca do kieszeni z byle jakiego powodu. próbował szperać po kieszeniach. w ogole nie potrafił sie wyciszyć , wrecz przeciwnie. okropnie sie nakrecal.
ciezko mi bylo z racji mojego zawodu zmienic nawyki nienagradzania smakolykami bo nie bardzo widzialam sens nagradzania slowem czy poglaskaniem w momencie kiedy nasza wiez raczkowala. ale wycofalam mu smakolyki na okolo 2 miesiace. potem powoli zaczelismy wracac do cukierka, marchewki z reki w formie nagrody za ladne stanie, podawanie nog bez krecenia , przyzwyczajania do spreyow itp.
w tej chwili nie musze miec smakolykow zeby konia nagrodzic bo sama sie z tym uporalam . daje mu je sporadzycznie, i chyba ja sie bardziej z tego ciesze niz on:-)

u nas jednakze poza rozproszeniem nie bylo kasania, gryzienia, pokazywania zebow. i innych tego typu zachowan/

fuzja

O to chodzi:) Trzymać się m.in. porad bull-gang, to daleko zajedzie się na swych konikach:)
Powiem jako mamuśka wyrośniętych dzieciaków- że analogie wychowawcze są b. duże, z tym, że z ludzkim dzieckiem tych odcieni i gradacji wychowywania jest o ,,milion" razy więcej. Wychowanie zwierzęcia jest dobrym treningiem na etat rodzica:), sama byłam kiedyś zdziwiona:)
Dzieciory zwyczajnie nie weszły mi na głowę

Boubi

Analogie mozna prowadzic dalej: dzieci, konie i ...psy.. oczywiscie! Kazde z tych stworzen probuje "na ile moze sobie pozwolic" z czlowiekiem, a nas - ludzi, opiekunow, rodzicow, niestety nie zawsze stac na zelazna konsekwencje. Kwadratowy

Moja Melcia na sam nasz widok wpada w trans grzebania noga, bo jesli juz nie ja - to moj malzonek to dla niej "zywa marchewka". Na szczescie jej domagania sie nigdy nie przeszly w proby podgryzania, napierania itp. Mam jednak swiadomosc, ze juz samo niepozadane grzebanie - to tylko i wylacznie nasza wina! wstyd